Κρίμα η υπέροχή σου φύση να είναι μόνο η αφορμή- είσαι τέτοια που μόνο για αιτίες, και μάλιστα αιτίες σπουδαίων και μεγάλων κάνεις.....
Μα δεν ξέρω τι σε τραβάει πίσω....
Φόβο δε φαίνεται να έχεις για άλλα κι άλλα.Εκτός αν το θάρρος σου σε όλα τα "άλλα¨, έχει γιγαντωθεί έτσι μόνο και μόνο για να καλύψει το φόβο του αγνώστου...
Δε μπορώ να ξέρω...Και δε μπορώ να κάνω αναλύσεις επι αναλύσεων- που τόσο με απωθούν σε σένα!- το μόνο όμως που με σπρώχνει μακριά σου.Το μόνο....
Όλη η άλλη...μια ομορφιά είσαι!
Και με είχες "προειδοποιήσει": "Εγώ έχω σκανδιναυικό ταμπεραμέντο" είχες πει λίγο καιρό πριν.....
Δε σε κατηγορώ για τίποτα, πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Ισα-ίσα, όταν μεταξύ σοβαρού κι αστείου σε αποκαλούσα "λιμάνι μου", αχ! να' ξερες με πόση γλύκα το εννοούσα!!!! Αυτή η σταθερότητα του....σκανδιναυικού σου ταμπεραμέντου, τι ζεστασιά κι αίσθηση ασφάλειας είχε!
Εμπιστοσύνη....πόση εμπιστοσύνη δίνει η αγκαλιά σου! Φωνάζει :"Είμαι εγώ εδώ!" και σωπαίνουν όλα γύρω....
Πολύ όμορφα το είπες...Είσαι σε άλλη φάση και θες πιο ξεκάθαρες καταστάσεις από αυτές που εγώ θα μπορούσα ποτέ να σου προσφέρω ,είτε λόγω...διαφοράς φάσης, είτε λόγω συνθηκών...είτε λόγω αδυναμιών....ειτε...είτε......
Μονο που....να..... μου φαίνεται οτι λόγω διαβολοσύνης, τώρα θα νιώθω πιο ελεύθερη να σε "πειράξω"!!!

(Ο Σωκράτης, η αλογόμυγα των Αθηναίων....θυμάσαι, λιμάνι μου...)

Μια αγκαλιά μπορεί μόνη της να αποδείξει έναν έρωτα;

Τι είναι τα "ξεκάθαρα πλαίσια";
Οτι έχουμε δηλώσει με χαρτόσημο "φιλία" και δε μπορώ όταν αγναντεύουμε την πόλη σου να μού πιάσεις το χέρι και να σε φιλήσω γλυκά;

Περί Θεσσαλονίκης πόνημα

Ωραιαιαιιιιο το Σαββατοκύριακο στη Σαλόνικα- δε μπορώ να πω!
"Η ερωτική πόλη" μού έλεγαν πολλοι. Ο καθένας με διαφορετική χροιά στη φωνή του, που υποδήλωνε κάτι διαφορετικό από τους υπολοιπους.
Φτάσαμε νύχτα- οδικώς από Αθήνα, με τον κολλητό μου κρυφοορεξάτο για πολλά και διάφορα, μια συγγενή μου κάπου ανάμεσα σε ροχαλητά και σχόλια, κι εμένα να συνειδητοποιώ σχεδόν πανικόβλητη οτι ανέβηκα για να κάνω τόσα πολλά πράγματα.... Σε δυο εικοσιτετράωρα μέσα, πώς θα χωρούσαν; Εγώ πώς θα άντεχα; Και πώς θα συνδύαζα να δω τόσα άτομα που δεν έθελα να συναντηθούν μεταξύ τους ; Για μια στιγμή τρελλάθηκα ΄είχα και καιρό να τα κάνω όλα μαντάρα,ε, ξεσυνήθισα όσο να πεις.
Τηλεφώνησε το Σύμπτωμα (η κύρια αιτία του ταξιδιού νομίζω)... ακριβώς την ώρα που είχαμε σταματήσει κάτω από το Λευκό Πύργο και κοιταζόμασταν με τον κολλητό μου απορημένοι: "Μα, πού το έκρυψαν το δεκαώροφο ξενοδοχείο μας; Δε θα πρεπε να ξεφυτρώσει μπροστά μας αφού εμείς δεν είχαμε χάρτη; " εννοούσαν τα ηλίθια βλέμματα των χαμουτζήδων....
Και μάς ξέμπλεξε.... για μια ακόμη φορά- το Σύμπτωμα έδινε λύση....
Εξαντλημένη από το ταξίδι, ξάπλωσα στο κρεβάτι του δωματίου μου, θέλοντας να κλείσω τα μάτια μου, τα φώτα, τις φωνές όλες και πουθενά να μην πάω...
"I put a spell on you" άρχισε να φωνάζει το κινητό μου- αυτή την αντιστοίχιση ήχων, πότε θα την αλλάξω ή,ακόμη καλύτερα, πότε θα την καταργήσω γενικώς;;;
"Έλα, καλησπέρα...." ήταν το Ταξιδιάρικο Παρελθόν , με τη γνωστή βραχνάδα, "θέλω να σε δω"
Αιτήσεις άμεσες πότε πότε, συχνά, όπως τώρα, υποβλητικές.
Πήρα να ψελλίσω κάτι σε άρνηση, μα σταμάτησα' όφειλα μια συγγνώμη για όσα είχα πει πριν κανένα τρίμηνο.... "Εεεε....είμαι πολύ κουρασμένη...." είπε η ναζιάρα εκδοχή μου την ώρα που μουτζωνόταν- την επόμενη ημέρα ήθελα να τη χαλαλίσω (και να μού τη χαλαλίσει) στο Σύμπτωμα και σε υποχρεώσεις-προφάσεις του ταξιδιού.
"Έρχομαι από κει και σε παίρνω, αν θες!", με βγάζει από την περίεργή μου θέση.
"Έλα από δω, κι αν έχω βγάλει τις πυτζάμες, πάμε, αλλιώς παλουκωνόμαστε στο μπαρ του ξενοδοχείου, με τη βελουτέ παντόφλα...αν θες!!!" είπε η νυσταγμένη Μπουμπουλίνα.
Εντύπωση μου έκανε που το παλιότερο υφάκι είχε πάει περίπατο και που πάνω στο εικοσάλεπτο είχε έρθει. Κατέβηκα στο μπαρ- αν όχι με πυτζάμες, τουλάχιστον με ενδυμασία λέτσου και κάτω. Ήμουν τόσο κουρασμένη και ανόρεχτη, που ήθελα να πω τη "συγγνώμη" μου και να φύγω, χωρίς να χρειαστεί να ξανασυναντηθούμε ή να ξαναμιλήσουμε ποτέ. Βαριόμουν ήδη αφόρητα....
Καθίσαμε. Εγώ με το Ταξιδιάρικο Παρελθόν απέναντι και το Σύμπτωμα στο μυαλό.
Ο διεισδυτικός τρόπος που με κοιτούσε σχεδόν με εκνεύρισε και ντύθηκα μια απαγορευτική ψύχρα.
Μετά τα χαζο"τικανεις", άρχισε να λέει με "έννοια", για το πόσο κουρασμένη φαινόμουν, για το χλωμό μου χρώμα, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου (φαντάσου αδιαφορία: κοτζάμ Παρελθόν, κι ένα κονσίλερ δεν έβαλα! Φτου μου!)
Αρχισε να μου επιδεικνύει τα παλιά κόλπα της φροντίδας,της στοργής, της "προστατευτικότητας" ... στα λόγια.... πάντα στα λόγια... Μόνο στα λόγια!
Θυμήθηκα γιατί είχα φύγει πριν τρεις μήνες, ενώ τόση ανάγκη είχα τη σχέση μας: λόγια. Λόγια για να προκαλέσουν λόγια.
Ξαφνικά ήθελα να βρίσω. Εβγαλα και λίγο νύχια, μ'ένα σχολιάκι του τύπου "Εσένα θα'πρεπε να σε λένε Μανώλη" (κατά το : "ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια" ,αλλά αμφιβάλλω αν το έπιασε το υπονοούμενο- δεν είναι δα και ο Καρατζαφέρης!) . Σκέφτηκα οτι άλλα τόσα λόγια έλεγε στη γκόμενα- την επίσημη.
Αντέσκοψα μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, λέγοντας απλά οτι τα λόγια που εγώ είχα πει φεύγοντας, ήταν άδικα σε πολλά σημεία (μαλακίες...μια χαρά τα είχα πει τότε, αλλά δε μπορούσε η ψυχή μου να σηκώσει οτι έτσι ξεφτίλισα κάποιον που είχα ερωτευτεί, που έστω για λίγο, τόσο ψηλά με είχε ταξιδέψει.
"Είσαι τόσο βλακωδώς ανασφαλής - είχα πει τότε- που το χεις σύστημα: μια μόνιμη γκόμενα, τύπου άβουλο θύμα, κι από κει και πέρα, όποια ηλίθια μπορεί να κάνει το ανυψωτικό του εγωϊσμου σου"
"Μια ματαιοδοξία -είχα πει τότε ανάμεσα σε ειρωνικά φιλιά και χάδια- όλη η ζωή σου είναι... Μια προσπάθεια να νιώθεις οτι ρίχνεις γκόμενες κι οτι μπορείς να τις πληγώνεις με το χειρότερο τρόπο, χωρίς να φεύγουν- αυτή είναι η επιβαβαίωσή σου όλη"
"Όχι, δε μ'ένοιαξε ποτέ η Βίκυ, ούτε η αγάπη (?) σου γι'αυτήν. Αυτό ήθελες να πιστέψεις, για να ολοκληρωθεί η ανεκδιήγητη φαντασίωσή σου: να μας έχεις και τις δύο, "όλως τυχαίως" να ξέρουμε τα πάντα η μια για την άλλη,και να ζηλεύουμε, και να υποφέρουμε, και...και.....και πράγματα που εσύ θες να νομίζεις οτι προκαλείς. Ζηλεύω μόνο αυτές που έφυγαν από κοντά σου πριν δουν τη μικρότητα πάνω σου"
Ετσι είχα πει - λόγια αληθινά μα και σκληρά αν σκεφτώ πόσα όμορφα κι έντονα πράγματα είχαμε ζήσει.
Αξιζε την "επιείκειά" μου, άξιζε τη συγγνώμη μου γι'αυτά όλα.
Μα είναι που με έκανε κωλόπαιδο - που μ'έκανε στα λόγια πια να φυλάγομαι και τα ταξίδια να κοιτάζω καχύποπτα.
Να κινδυνεύω να χάνω Συμπτώματα κι Αιτίες
Γι'αυτό και η "συγγνώμη" βγήκε μέσα από δόντια σφιγμένα- ειλικρινής, μα ταυτόχρονα πνιγμένη από την τάση να πω κι άλλα...σκληρότερα.

Τελειωσες για μένα.........

Σκεφτόμουν απόψε...
Για πόσους και πόσους λόγους έχω νιώσει το τέλος - ή αν όλοι αυτοί οι λόγοι είναι απλώς οι διαφορες όψεις μιας και μόνο κατάστασης
Για το τέλος του έρωτα ή του "έρωτα" σκέφτομαι...
Σαν να με μελαγχολεί το οτι μπορεί να τελειώσει (μέσα μου τουλάχιστον) έτσι "απλά"...
Σκεφτόμουν πώς έχω πεί μέσα μου το "τελειωσες για μένα"...

Τέλειωσες για μένα - δεν είσαι η σκέψη μου, το γλυκό μου μαράζι πλέον...

....επειδή φοβάσαι να με έχεις δική σου
ή
...επειδή με θέλεις πάνω απ'όλα για να επιβεβαιώνεσαι - οτι σε θέλουν
ή
... επειδή εγώ εθελοτυφλούσα και σ'έβλεπα σαν κάτι αξιόλογο - και πια, επειδή νιώθεις οτι "με κατέκτησες", σταμάτησες να κρύβεσαι
ή
...επειδή όλη σου η στάση, τα λόγια σου, οι χάρες που μού έκανες, η ζέστη που μου έδινες κατάλαβα οτι απλώς ήταν σαν "προκαταρτικά" για το σεξ
ή
... επειδή οι αναστολές σου ή οι όποιοι φόβοι σου είναι μεγαλύτεροι απ'τους δικούς μου - και βαρέθηκα να περιμένω
ή
...επειδή άρχισες να κρατάς τα αισθήματά σου μέσα σου και μ'άφησες στο κρύο....

Σαν να έχω... τύψεις κάθε φορά που παγώνει η καρδιά μου!!!
Μα γίνεται τόσο "απλά" ,τόσο φυσικά κι αβίαστα.... δε μπορεί να είναι λάθος κάτι τόσο αυθόρμητο,λέω.
Καμια φορά, περνάει από το μυαλό μου μήπως εγώ είμαι "περίεργη" ή πολύ εγωΐστρια ή ιδιόμορφα κυκλοθυμική ή κάτι τέτοιο....
Δεν ξέρω.
Και φοβάμαι οτι ώσπου να μάθω -ή κάποιος να μού μάθει- θα είμαι πάντα σε αδιέξοδες σχέσεις...

κοιμάται δίπλα μου...

Βράδυ Σαββάτου... στο σπίτι.
Με μια ύπαρξη δίπλα μου που μού φέρνει αισθήματα, που με συντροφεύει τρυφερά κι αποπνικτικά μαζί, που με κάνει να θέλω να είμαι ο,τι καλύτερο για εμάς, που τόσο εκστατικά περνάμε ώρες ώρες,για εκείνη - που όμως είναι περισσότερο μπερδεμένη από μένα, σε όλα. Κι αν την αγαπώ, με παρασύρει κι εμένα και στο δικό της μπέρδεμα...
Την κοιτούσα να ανυπομονεί να μπεί στο ιντερνετ για να βρεί τη συντροφιά που της λείπει, για να βρει πιο πολύ την ισορροπία μέσα από μια ψευδαίσθηση αποδοχής και επιβεβαίωσης. Τσατίζομαι που τη βλέπω ακόμη έτσι... "Φτηναίνει" στα μάτια μου και πάλι, δε μπορώ να την εκτιμώ - και οπωσδήποτε, ποτέ δε μπορώ να την εμπιστεύομαι.
Φλερτάρει εδώ και κάμποση ώρα μ'ένα "πετ", όπως παντα...Κάθε βράδυ, κάθε μέρα... Μια ατέλειωτη πρόκληση-πρόσκληση προς τους άντρες - προς οποιουσδήποτε άντρες, έτσι, χωρίς εκλεκτικότητα, χωρίς καν επιλογή συνήθως, σαβουρατζίδικα... Έτσι για να νιώσει αποδεκτή, επιθυμητή... Τσατίζομαι που της αρκεί το τίποτα μόνο και μόνο έχει μια γελοία ψευδαίσθηση από κάτι... Τσατίζομαι που το κάτι που έχει αρνείται να το παραδεχτεί μόνο και μόνο από συνήθεια... μόνο και μόνο από φόβο απέναντι στο καινούριο... Σιγουρεύομαι σχεδόν και πάλι οτι είναι συναισθηματικά ανάπηρη - ίσως μόνο για στιγμές να μπορεί να υπερβαίνει το είναι της και να νιώθει...
Την έβλεπα για ώρα, ενώ μιλούσε ήδη με το πετ, να λοξοκοιτάζει προς το μέρος μου- αναρωτιέται σίγουρα τι γράφω... Ικανοποιεί το δικό μου μικροπρεπή εγωισμό τώρα που δείχνει πάλι οτι νοιάζεται γι'αυτό που πραγματικά νιώθει - όχι οτι ελπίζω να το παραδεχτεί ποτέ...
Το μπέρδεμά της αυτό με παρασύρει και με μπερδεύει κι άλλο κι εμένα. Τη βλέπω να καπνίζει και να πίνει δίπλα μου... να λοξοκοιτάζει και πάλι. Πόσο όμορφη είναι...
Με κουράζει το ¨κρυφτό" της.... Όσο είναι κοντά μου φοβάται και κρύβεται - όχι εμένα, μα τα συναισθήματά της...
"Από μακριά": αυτή είναι η στρατηγική της. Από το μέσσαντζερ ή από το τηλέφωνο "ανοίγεται" , εκεί νιώθει οτι δεν απειλείται και μού λέει... πόσα μου λέει! για εκείνη, για την αγάπη της για μένα, την έννοια της για μένα, τη σπουδαιότητα της σχέσης μας... Για τη "μαλακία που την πιάνει" και θέλει συνέχεια να προκαλεί σεξουαλικά τους άντρες...
Από κοντά όμως... Βλέπω πάλι το προσωπείο της ρηχής "φιλενάδας" που δε μπορεί να συγκρατήσει τις "καύλες" της όπως λέει... Τη βλέπω πάλι να προσποιείται την ανόητη σεξογκόμενα.
Από κοντά...ούτε ένα "σ'αγαπώ", ούτε ένα "λουλουδι μου"... Και - γαμώ το!- μού λείπειιιι!!!
Σηκώνεται να βάλει ένα ποτό. ξέρω οτι το κάνει συχνά τελευταία. Μού βάζει κι εμένα ένα.
Με βάζει που και που στο παιχνίδι της με το πετ. Συμμετέχω, αλλά καταλαβαίνει οτι το κάνω βαρετά. Δε θέλω και να το κρύψω άλλωστε. Υποσχέθηκε από μακριά οτι... "θα κάνουμε μια γερή κουβέντα όταν βρεθούμε"... δε το πιστεύω- εκτός κι αν γίνει σκόπιμα λιώμα ίσως. Οι συνθήκες βέβαια πρακτικά ακόμη δεν ευνοούν για κάτι τέτοιο, και ανησυχώ γι αυτό. Φοβάμαι οτι οι συνθήκες μπορεί και να μη γίνουν καλύτερες ώσπου να φύγει...
Άυτη τη στιγμή κιόλας στο τσατ που είμαστε λέει πόσο με αγαπάει... και διευκρινίζει "αγάπη δεν είναι μόνο ερωτική" - τώρα που είμαστε δίπλα την έπιασαν οι συστολές της....
Ξεκινήσαμε στο συγκεκριμένο τσατ το δικό μας "παιχνίδι" - ήταν στ αλήθεια παιχνίδι όταν πρωτογνωριστήκαμε: οι..."λεσβίες"! με λόγια έρωτα, αγάπης, με λόγια πρόστυχα άλλοτε κι άλλοτε ρομαντικά, με προκλητικότητα κι αυθάδεια κάποτε και κάποτε με λυρισμό. Πολύ γέλιο, πολλές φορές. Κι άρχισα κάποια στιγμή ν'αναρωτιέμαι αν τα λόγια αυτά τελικά δεν ήταν και τόσο "στ'αστεία" εκ μέρους της... Κι άρχισαν κάποτε τα λόγια αυτά να μη μού ακούγονται αδιάφορα και "χαβαλετζίδικα" όπως πρώτα... το κάναμε "σύστημα" να δίνουμε "λεσβιακό σόου" κάθε μέρα σχεδόν, για να γελάμε - εκείνη ίσως και για να προκαλεί και την προσοχή που τόσο επιζητά μάλλον.
Αλλά σιγά σιγά, άρχισα να νιώθω οτι κάποια πράγματα δεν ήταν τόσο στ'αστεία... Από όταν άρχισε να φιλοξενείται στο σπίτι μου κυρίως- τα φιλιά της στο λαιμό μου άλλα μού έλεγαν. Όσο κι αν δε "μιλάει" όταν είναι ΄κοντά μου -σάμπως τα χάδια δεν είναι λόγια κι αυτά;
άρχισε να "μού περνάει" κι εμένα το δίκό της μπέρδεμα. ΄Με φιλούσε στο λαιμο- ξαφνικά, απανωτά γλυκά φιλιά, απροσδόκητα- κι αμέσως σαν ένιωθε το χέρι μου να την αγκαλιάζει απαλά, τραβιόταν κι έφευγε... Τα πρωινά, με το που έβλεπε να ξυπνάω, χωνώταν στο κρεββάτι μου- στην αγκαλιά μου...και χαϊδευόμασταν νανουριστικα- κι αμέσως μόλις "ζεσταινόμασταν" πεταγόταν όρθια να μού φτιάξει καφέ.... Δεν ξεολλούσε από δίπλα μου όσο έμενε εδώ, και συχνά το χέρι της μπλεκόταν στα μαλλιά μου...μεχρι να "ανταποδώσω" μ'ένα φιλί...
Με έβαλε με άυτό τον τρόπο κάπως στο παιχνίδι της- με έκανε να βλέπω οτι γινόταν "διαφορετικά" - και τότε άρχισε να τραβιέται ακόμη περισσότερο. Αλλά και πάλι μόνο όταν ήμασταν πλάι η μια στην άλλη... "Από μακριά"... όπως πάντα...
Ίσως ο φόβος της ν αποβάλλει τη συνήθεια, φόβος που έχουν όλοι οι αδύναμοι- και είναι αδύναμη... Ίσως και λίγο η επιθυμία της να "μ'εκδικηθεί" για τα συναισθήματα που της προκάλεσα και πάει να με κάνει κι εμένα πετ.
Άρχισαν να μού λείπουν τα χάδια της τα τόσα, μού φαινόταν η έλλειψη όταν με περιόριζε σε λιγότερα... Άρχισαν να μού λείπουν οι πρωινές μας αγκαλιές... Άρχισε να με εκνευρίζει και να πληγώνει το μικρό μου εγωισμό το οτι "τεχνικά" εκείνη άρχισε να τραβιέται από ένα συναίσθημα που το δικό της μού προκάλεσε... Με θυμώνει η ιδέα (βεβαιότητα) οτι όλο αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή φοβάται μη φορέσει μια ταμπέλα που θα τη χαρακτηρίσει..."λεσβία" ! Με τσατίζει σχεδόν και το οτι ασχολούμαι μ'ένα τέτοιο άτομο...
Αυθόρμητα μού έρχεται να συνεχίσω με τα δικά της "όπλα", να "παίξω" με την...."κακή" έννοια του όρου "παίζω" - αλλά την αγαπάω, δε θα μπορέσω...
Την αγαπάω- νομίζω, δε θα μπορέσω- νομίζω...
"Ίσως και να σε γουστάρω, ίσως και να σ'αγαπώ..."

ΣΥΝΤΑΓΗ αντιπερι-σπαστικής μαλακιούλας:

ΥΛΙΚΑ: *ίωση ελεεινή (κάποιος που δε του καθόμουν, θα βρήκε το μόνο τρόπο να με ρίξει στο κρεββάτι!)

* κλεισούρα στο σπίτι = νευράκια, ανία, έλλειψη (γενικώς)

* εποχιακά διλήμματα συναισθηματικής φύσεως και μπλέξιμο, πιο βαρετό κι απ'το πλέξιμο

*χαρακτήρ γραψαρχίδης και στον κόσμο του

* ένας κομπιούτορας συνδεδεμένος στο ιντερνετ

* ένα interactive site

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: > Πετάμε τα τρία πρώτα όξω απ'την πόρτα του μυαλού μας

> Κάνουμε ένα ελαφρύ σιάτσου στο χαρακτήρα και ένα τονωτικό spa, με μνήμες

σκανταλιάρικες

> Μπαίνουμε σε interactive site , έχοντας τεντωμένες κεραίες είτε για πιθανό άξιο συμπαίκτη

είτε για "θύμα" (ο ρόλος του pet θα εξηγηθεί άλλη φορά) - Γυρίζει και Μυρίζει ένα πράμα...

> Αφού βρούμε το συμπαίκτη, βάζουμε το στοίχημα!

**************

Ζωντάνεψα πάλι χτες!

Από ένα τίποτα, μια χαζοϊδέα της στιγμής, έτσι δηλαδή όπως μπορούν να ξεκινήσουν και τα πολύ όμορφα (όπως και τα πολύ άσχημα)

Μπήκα σ'ένα σάιτ, όπως κάνω καθημερινά πλέον, για να παίξω σκραμπλ, ίσως και να χαζολογήσω λίγο, με κάτι γνωστούς - γελάμε πολύ συχνά είναι η αλήθεια. Αλλά χτες, αυτό μόνο δε θα ήταν αρκετό για να με βγάλει από έναν φαύλο κύκλο σκέψεων, έναν κυκεώνα από "γιατί" και "μήπως" και "θέλω" και "δε θέλω".... Ήθελα να ξεχαστώ....

Έτσι, σαν από μηχανής Θεός, εμφανίστηκε στο chat ο -ας τον πούμε- Αντώνης

- και έριξε την πρόκληση!!! Να παίξουμε ένα παιχνίδι scrabble μεταξύ μας.

Το διακύβευμα;

Αν νικούσε εκείνος, θα μού έστηνε μια σαιζ-λονγκ στην πλατεία, στο Πασαλιμάνι, κι εγώ θα πήγαινα , νύχτα, με μαγιό (είναι και χειμώνας!), να κάνω...ηλιοθεραπεία!!!

Αρχικά, το πήρα για ένα απ'τα συνηθισμένα μας πειράγματα...έτσι αντιπρότεινα, ανεύθυνα:

Αν νικούσα εγώ, θα πήγαινε ένα Σαββατόβραδο στην Ομόνοια, μόνο με τα εσώρουχα, και θα έκανε...κόρτε σ'ένα μπάτσο!!!

Συμφώνησε με τρόπο που μού φάνηκε οτι το εννοούσε! Έτσι, μη τα πολυλογώ, κουβέντα στην κουβέντα, το στοίχημα τέθηκε στα σοβαρά! - τουλάχιστον από μέρους μου!!!

Άρχισα να ξεχνάω και πόνους, και βήχα και διλήμματα με αγάπες κι έρωτες!

Ξεκινήσαμε.... αρχικά σίγουρη για τον εαυτό μου- σχεδόν πάντα τον νικούσα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά πάλι... σχεδόν πάντα για λίγο,είναι ικανός παίχτης, άσε που παίζει πολύ και ο παράγοντας "τύχη" - κι αυτό ήταν που έδινε ακόμη μεγαλύτερη γοητεία: και οι δυό μας ,δεν ήμασταν απλώς δυο σίγουροι για τούς εαυτούς μας (ή και, απλώς, ψώνια του κερατά!), αλλά και τζογαδόροι!

Το ρίσκο.... αχ, αυτό το ρίσκο! Τι ομορφιά,γοητεία, ανευθυνότητα, τόλμη, ανοησία ή "μαγκιά" εμπεριέχει- ανάλογα με τη σκοπιά απ'όπου θα το δεις!

"Μικρό" σχετικά το στοίχημα, αλλά... όχι και λίγο!

Ξεκίνησα το παιχνίδι χαλαρή,αλλά όχι για πολύ! Σιγά σιγά έμενα πίσω στο σκορ.... Αρχισα να σκέφτομαι πιο πολύ τις κινήσεις μου, να προσέχω... αλλά πάλι τίποτα- η τύχη δε με ευνοούσε καθόλου κι ο Αντώνης ήταν πολύ προσεκτικός... Όσο λιγόστευαν οι ελπίδες μου, τόσο άρχιζε να περνάει απ' το μυαλό μου το "διακύβευμα" - τότε μόνο σκέφτηκα στα σοβαρά τι υποσχέθηκα να κάνω! Ασυναίσθητα, φανταζόμουν τον εαυτό μου μες στο κρύο.... Δεν ήταν καθόλου το "ρεζίλι" που μ'ένοιαζε, αλλά για άγνωστο λόγο, μου φαινόταν πολύ αποκρουστική ιδέα. Ούτε μπορώ να πω οτι με ένοιαζε καθ'εαυτή η ήττα...δεν ξέρω... Ακόμη κι η ιδέα οτι δε θα μπορούσα,για οποιονδήποτε λόγο, να τηρήσω αυτό που είχα υποσχεθεί, μού έφερνε εμετο...

Με εξίταρε αφάνταστα όμως! Το μυαλό μου να παλεύει να βρει τρόπους να νικήσει τις πιθανότητες, να προσπαθώ να συγκρατήσω τη μόνιμη ανυπομονησία μου για να δείξω κάποια "σύνεση" και να μού επιβάλλω κάτι που σχεδόν ποτέ δεν έχω:στρατηγική! Το "ήθος" μου να μέ αγχώνει να κερδίσω, ώστε να μη χρειαστεί να δειλιάσει ή να πληρώσει...

Το παιχνίδι κόντευε να τελειώσει, διατηρούσα ακόμη κάποιες ελπίδες, και τότε μόνο με ευνόησε η τύχη και πέρασα μπροστά στο σκορ!

Και όμως δεν χάρηκα! Ανακουφίστηκα, ναι... Έφυγε η "πίεση", ναι.... αλλά...

Δεν ένιωσα χαρά! Σαν να ήταν υποχρέωση μου να κερδίσω; Σαν,ξαφνικά,να μην ήταν καθόλου άξιο λόγου αυτό που γινόταν -σαν το μόνο που τού έδινε κάποια αξία ήταν αυτή η μικρή αύξηση αδρεναλίνης που μού έδωσε όση ώρα πάλευα με την τύχη....

ξαναδιαβάζω... αυτή είναι μια μικρή,χτεσινή, πραγματική ιστορία...

αυτή η περιγραφή όμως είναι μόνο για τη μικρή, χτεσινή πραγματική ιστορία;

straight up,you tell me! I'm I "Japanese" ?

" LET' S GET ONE THING STRAIGHT...

I' M NOT ! ;) "

...διάβασα πριν λίγο, πέφτοντας τυχαία πάνω σ'ένα πανέμορφο blog...

Γέλασα σκανταλιάρικα...μού κέντρισε το ενδιαφέρον το λογοπαίγνιο και καλά έκανε γιατί όντως η κοπελιά γράφει..."έτσι"....

Ένα δεν καταλαβαίνω όμως...

όπως οι "καραστρέιτ" του κερατά (είτε είναι ομοφοβικοί που πολύ γουστάρουν όμως,ενδόμυχα,"να το πάνε το γράμμα" , είτε όντως τους ενδιαφέρουν μόνο οι ομόφυλοί τους) "καλουπώνονται" και βάζουν παρωπίδες και συρματοπλέγματα και όρια και ταμπέλες.....

έτσι και οι γκέι και οι "γκέισσες" :Ρ ???

Ερωτεύονται όλοι κοιτάζοντας μόνο είτε αρχίδια είτε μουνια?

Δεν ξέρω τι γίνεται....

Εγώ κοιτάζω ψηλά ,ρε γαμώ το, στα μάτια... Ψηλά..με αρχοντιλίκι !

Δε μπορεί το τί έχει ο άλλος μέσα από το παντελόνι του να συναγωνιστεί την αύρα του....

Δεν θα μ'έλεγα ρομαντική, ποιήτρια και λοιπές κουλτουρομπουρδίτσες...

Καλό το ξέσκισμα,δε λέω!Είτε γίνεται "ορθόδοξα", είτε "ανορθόδοξα".

Και πρακτικότατο: υποκαθιστά περίπου τεσσερισίμισι ώρες στο γυμναστήριο, ενάμισι πακέτο τσιγάρα και μισή κιλοβατώρα που θα έκαιγε ο βαϊμπρέιτορ...

Αλλά...άλλο η ξερή καύλα κι άλλο ο έρωτας.... σωστά?